New Page 3

“D E V”

Biz ezelden ebede ALLAH’ın kuşağıyız !

Rûhumuz yukarıda, kendimiz aşağdayız !

RAHMÂN emrinde yedi saf hâlinde gezeriz !

Arzda çıkan Deccalı, Arz deviyle ezeriz !

Deccal’ın tek gözü var ! Gördüğü sadece Arz !

Devin üçüncü gözü Gayb’ı görmek için farz !

‘“ALLAH her bir ismini rûhla nakletti mâdem !”’

‘“Gayb’ı ALLAH bilir”’ de bilmez olur mu Âdem !

O devin her devirde saklı kalır künyesi !

Onu açıklar ancak ‘“Son gün”’Arz’ın bünyesi !

‘“Kıyâmet günü”’ saklı ! Biliyor musun niye ?

Çünkü bu işlem olur Dünyâda her saniye !

Yâni ‘“Son gün”’ denen şey, senin Arzdaki sonun !

Arz, ise bu Arz değil ! Adı vücûddur onun !

Sâf ateşten canınla toprak tene büründün !

Rûhla RAHMÂN, ateşle İblîs gibi göründün !

‘“Ayaklar soğudukça bir dev ayağa kalkar !”’ (x)

Rûha yakın can tasdik, uzak can eder inkâr !

‘“Secde edebilirse”’ olur Devin tayfası !

Edemezse‘“Kitab”’dan koparılır sayfası !

Rûhsuz çıkan can hayvân şeklindedir, tapamaz !

Sezmeliydi komşuyken RABB’ine, nedir namaz !

Bu deccalı Dev değil ! Pis içyüzü yargılar !

‘“Ateşte soyuldukça hayvan cildi sargılar !”’

‘“Yüzüstü sürüklenir ateşe hor ve hakîr !”’

‘“Alnındaki saçından çekilir o !”’ Ne tahkir !

En son, Ay’ın karanlık yüzüne dek sürünür !

Nihâyet ‘“İnsân cini”’ sûretine bürünür !

Bineksiz kalan özü bulur başka bir kalıp !

‘“Dumansız bir ateşten”’ tekrâr sâf bir can alıp !

Can vicdânın sesine uymuşsa zaman zaman !

Sola âittir ! Önce verilmez ona aman !

‘“Cehenneme girmeyen olmayacak”’der âyet !

Yâni helâlleşmeye ilk edilir riâyet !

‘Yedi Gezegen’ geçer ! Hep değişe değişe !

İnerken aldığını verir ! Şaşar bu işe !

‘Yedi Gezegendir’ bil Cehennemin kapısı !

‘“Sol”’ tarafa dönmektir bak onların yapısı !

Çıktığında burçlara ! Gelir can ilk hâline !

DEV ile sözleştiği o‘“Cennet”’ mahalline !

‘“Sağ”’a aittir artık ! Burçlar döner ‘“Sağ”’ yöne !

Yeniden Arza iner ! Geçmek için en öne !

Zîrâ ‘“En öne geçen”’,olur ‘“ALLAH’ın dostu !”’

DEV olup, merkezine Arzın serer o, postu !

O DEV, senin ‘“Fıtratın !”’ O kalıptan dokunduk !

Sana Rûh üfleyince, Âdem diye okunduk !

‘“Rûh üflemek”’, toprağa tohumu serpmek demek !

Çalış onu ağaç yap ! ‘“Emeksiz yoktur yemek !”’

Rûh üflendikten sonra, bak Âdem aldatıldı !

Tohum henüz filizken bahçesinden atıldı !

Sen rahimde su iken, ‘“Yüzen Arş”’ şekil verdi !

Kendine benzer çizdi bu kalem ! Aklın erdi !

Anladın ‘“Suda yüzen Arş”’ DEV imiş ! Yâni RAB !

Rûhtan aşılanmayan tohum olurmuş harab !

Ama her bir meleken uyanırsa ölmeden !

Son nefesi verince, senden çıkar halk eden !

Devden hiç farkın kalmaz ! Biter kendin ile harb !

Kâbe’ye giren için, olmaz ne şark ne de garb !

‘“Şark ve garbı olmayan merkez ağaç”’ olursun !

Oksijen tüpün çıkar ! ‘“SEKÎNE”’yle solursun !

Hint tanrıları ‘DEVA’ ile ayni kökten ‘DEV !’

Otuz üç bin Deva var ! Yâni ‘Omurilik’ DEV !

Devlerin devi, ayna ALLAH’ın ZÂT ismine !

Onu görmek istersen, bak kalbdeki resmine !

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

İZMİR – 16.10.1998

(x) Kur’an, 68.sûre, âyet : 42 ‘“İncik kemiğinden çıktığında”’

İsimlerin Ebced ilmine göre sayısal açılımları :

202 = ‘“RAB”’ ismine denk gelir.

92 = MUHAMMED + 110 = ÂLÎ'nin isimleri toplamı da = 202 = RAB ismine denk gelir.

ANA SAYFA