New Page 1

“H A N Î F D Î N”

FOTO HAK !

‘“ALLAH’ın herbir ismi bende”’ diyerek mâdem !

‘Yükseklik kompleksi’yle ‘“Cennetten kaydı ÂDEM !”’

Kendinde ‘var’ olanı, ‘aslen’ kendinin sandı !

‘“LÂ İLÂHE İLLÂLLAH”’ ; iken ezelde andı !

‘Yok olacağız’ diye hep korkarız ölümden !

Zaten var değiliz ki ! Korkalım biz bölümden !

Aslımızın adı HAK ! Biz bir fotokopiyiz !

Sonsuz geometride, ne dâire ! Ne pi’yiz !

Fotoğraf çektirirken, diri yalnız poz veren !

Fotoğrafıysa ölü ! ‘Bir taklit’ diyor eren !

Fotoğrafı çektiren, ışık altında durur !

Arabı, karanlıkta banyo edilip kurur !

Sonra o arap durur ışık altında tekrar !

O araptan beyaz bir ölü kopyası çıkar !

İşte poz veren diri, cennetteki özümüz !

MUHAMMED’in nûruyla orda parlar gözümüz !

‘Arap’, ‘cehennem’ denen karanlık yerdeki can !

Beyaz olur ! Oradan dünyâya düştüğü an !

Dünyâdaki ışık da, taklîdidir öz nûrun !

Her şey sahte ! Kalpazan olmamaktır onurun !

Uyudukta, rûhumuz çıkıyor yukarıya !

Uyandıkta, görürüz gözü açık bir rüyâ !

Rüyâda bizden başka kimse nasıl yok ise !

Biz HAKK’ın rüyâsında figüran bir elbise !

‘“Dopdolu yüce”’ demek ‘“Yüce Meclis âlemi !”’

‘Nokta’ ile doldurmuş HAKK’ın yazım kalemi !

Bu kalemin yazdığı ‘“Ol”’ emri hep ‘nokta’dır !

Nokta ise sıfırdır ! Yâni varlık yoktadır !

AYNA !

Aynaya baktığında, yüzünü gördüğün an ,

Ayna ortadan kalkar ! Aynen böyledir cihân !

Görünce hayâlini, ayna da olur hayâl !

Hayâli gösteren de bir hayâldir ! İbret al !

ALLAH’ta var sayısız ve de vücûtsuz isim !

Kendini bilmek için ALLAH’tan ister cisim !

Cisimlenince artık onun ‘Mevcûd’dur adı !

‘Ezel’ olmaktan çıkıp başlar onun ‘milâd’ı !

Sen mevcûdsun ! HAK vücûd ! ALLAH’tır bir tek ilâh !

Mevcûd, vücûdlanandır ! Vücûdlayansa, ALLAH !

O, vücûdlanan değil ki ! Doğup sonra ölsün !

Başka bir vücûd yok ki ! Bu tek vücûdu bölsün !

Biri birle çarp ! Veya biri bire böl ! Ayni !

Ne artar ! Ne eksilir ! Hep kendi kalır yâni !

İlk mumdan sayısız mum yak ! Alevi eksilmez !

İlk mum ne verip yaktı ? Bunu kimseler bilmez !

ALLAH ilk mum gibidir ! Vücûd verir mevcûda !

Yine kendi vücûdu, kendinden olmaz cüda !

Bir, artı aynadaki sûreti, olur iki !

Elifi ‘B’ yapıyor ! Ayna olan şeriki !

Sır olur sırlı ayna ! Sûret göründüğü an !

Yâni sûrette saklı ‘“EL GAYB”’ denilen cihân !

Sûretimizde saklı ‘El Gayb’ın rûhtur adı !

Onu dışa çıkarmak, kulun kutsal cihâdı !

Rûhun birçok adı var ! Hep aynidir meâlî :

‘“Levh-i Mahfuz !”’ ‘“HAK boya !”’ ‘“HANÎF DÎN !”’ Veçh-i ÂLÎ !

Ne kadar nûrlu olsa, rûhta da var bir sûret !

Rûhta saklı ‘El Gayb’a denir : ÂLÎ MUHAMMET !

MUHAMMED ÂLÎ ise, perde en Ulu Gayb’a !

Bunlar HAK ! ‘“ALLAH”’ diyen uğrar en büyük kayba !

ALLAH’ın gayb’ı ZÂT’tır ! Onu anlatamaz söz !

ALLAH için de sır o, kendini göremez göz !

Zâtını göremeyen ALLAH aynalar yapar !

İsimlerde kendini görüp ! Kendine tapar !

İSİMLER !

* *

İsimlerden ibâret çünkü HAKK’ın vücûdu !

Mevcûd, kendi isminden ona eder sücûdu !

Vücûd ona âittir, yalnız ismindir senin !

‘Ben o ALLAH’ım demek, haddi değil kimsenin !

HAKK’ın duyularıdır isimler ! Onu boyar !

HAK bu isimler ile görür, işitir, duyar !

İnsânda durum tersi ! Göz sensin ! Gören ALLAH !

Gören benim der isen ! Kendini yaptın ilâh !

Her isim farklı ayna ! HAKK’ı yansıtır başka !

Kendi yüzünü görmek ! HAKK’ı düşürdü aşka !

Her isme vücûd verdi ! Fıtratına münâsib !

Her ismin ezeldeki isteği oldu nasib !

KADER !

Kaderini ALLAH’ın üstüne atmak ârdır !

İsmin, yani öz dokun, ALLAH gibi hep vardır !

Kendin hariç, dünyâda ayıplama kimseyi !

Çünkü kendi isminin emri ona en iyi !

Kâfiri îmâna HAK dâvet eyledi ! Niye ?

Dünyâda karakteri meydana çıksın diye !

Kafesi kır ! Her hayvân kendi yurduna kaçar !

Yılan yerde sürünür ! Kartal göklere uçar !

Can, nûr ve nâr arası ! Ne zamanki ölünür,

Cin ve Rûh arasında, pay edilip bölünür !

Bu ikinci ölümdür ! Can iki parça olur !

En zahmetli işlemdir ! Ektiklerini bulur !

Bencil yanı, İblîsle ateşe girip erir !

Temiz yanı, rûh ile cennete selâm verir !

İsmin, kendini bilmek için vücûd istedi !

O sana vücûd verdi ! Mevcûd oldun ebedî !

HAKK’ın bilgisi artmaz ki ! Yeni şey yaratsın !

Yanlışını düzeltip onu kenara atsın !

Kendi özü ne ise ! Ne var ise kendinde,

Yoğunlaştırır onu ! Değişme yok bu dînde !

Demek : HAK için bile dîn, bilmekmiş özünü !

İslâm teslim olmakmış ! Öze açıp gözünü !

ALLAH, özünü bilip yoğunlaştırdı ismi !

Sen de özünü bilip HAK nûra çevir cismi !

Beşerdeki her atom, bulduğunda özünü !

Arz da döner aslına ! Işık alır gözünü !

BİRLİK ve İKİLİK !

HAKK’ın vücûdu olan isimler, süper soyut !

Kendini değil, yalnız HAKK’ı bilir bu boyut !

Bu yüzden o makamda olmaz sen ben savaşı !

Su gibi düğümsüzdür ! Birlikte olmuş aşı !

İsim sâbit kalarak yansır bir alt aynaya !

Aynada Rûh belirip ! Başlar aydınlatmaya !

Beraberlik yeri bu ! Başlar burda ikilik !

‘“Ben RABB’in değil miyim ?”’ HAK her rûha sorar ilk !

Bu soruyu sorarken, Âdem kılığında RAB !

Toprak Âdem değil de ! Babası “Ebû-t-turab !”

Rûh, RAHMÂN’ı gördüğü için hemen der ‘“Evet !”’

Çünkü aralarına perde çekmemiş ceset !

Çocuktur, veren ‘baba’ niteliği erkeğe,

Bu değişmez ilkeye, RAB dahi boyun eğe !

‘Tapılan’ niteliği olmaz ! Yok ise tapan !

Rûhun merhûm sıfatı, RABB’i ‘koruyan’ yapan !

ÖZÜNDEN SÜRÇME !

Rûh ve RAB, iki ayna oluyor karşılıklı !

Her aynada bir şekil çıkar Âdem kılıklı !

Rûh da bir alt aynaya yansıyıp olur melek !

Bu canın tek merâkı, dünyâya inebilmek !

Çünkü kendinden yoğun olan cinler ona der,

Arzda hür olacaksın, ne ölüm var ! Ne keder !

Sâf can cennetten düşer yere ! İnanıp cine !

Cin ona ceset yapıp girer kanın içine !

Can doğar bu âleme, en âciz hayvân gibi !

Yurdundan sürgünlerin çünkü o en garibi !

Ama bu zavallıya HAK yine ‘rahmet’ eder !

Rûha, ‘Kalbin içine gir sen de gizlice’ der !

TÖVBE !

Getirmek için şimdi kelime-i şahâdet,

Verildi burda sana, hayât denen bir müddet !

Görmediğine tanık olursan, cezân hapis !

Koyarlar zindanlara ! Bundan da âdî ve pis !

Hatırlayıncaya dek, ‘“And”’ında gördüğünü !

Kurtulup yapamazsın özün ile düğünü !

“İslâm garip” der RESÛL ! Özümüz bizi özler !

‘Yurda dönelim’ diye, hep yolumuzu gözler !

İşte ‘Olup olmamak’ bu ! Bil ki en büyük sır !

Seni kurtarmak için, HAK sana kadar yansır !

AF REÇETESİ !

Aynada yansıyanı görmen için şart ışık !

Işık var da, kir varsa ! Çıkar şekil kırışık !

Önce kalbini arıt ! Bencil her türlü histen !

Aynan dışarı çıksın ! Tenindeki hapisten !

Sonra aydınlat onu ! ‘MUHAMMED Nûr’u ile !

Belirsin orda “ÂL-İ ABÂ” denen âile !

‘MUHAMMED ibn Abdullah’, ALLAH’ın ‘“O NÛR”’ ismi ! (287)

Odur ‘“Göklerin Nûru !”’ Aydınlatan her cismi !

‘Özlerin adları’ dir HAKK’ın tüm isimleri !

“ÂL-İ ABÂ” ya benzer gerçekte resimleri !

Ayna tenden çekilse, ölüm ! Küçük kıyâmet !

Âlemden çekilmesi, ‘“Büyük güne”’ alâmet !

Aynaya bakanınsa, çekilmesi âlemden,

Zâtına dönmesine ALLAH’ın olur neden !

Aynaya yüz sürersen ! Göremezsin yüzünü !

Hatırla ‘Sîna’daki ‘“Çok yaklaşma”’ sözünü !

Belli bir uzaklıkta iki ayna : O ve sen !

Karşılıklı, seyrolur ‘güzel yüz !’ HAKK : Elbisen !

Kur’an insân ikizdir :O, Kur’an ve sen, insân !

‘“İki deniz bir oldu, çıktı inci ve mercan !”’

HAKK’ın ismi de ‘“Mü’min”’, kulun ismi de mü’min !

Bakan bakılan aynı ! Sırrı budur Âdem’in !

Sen de aynı kişisin ! Aynadaki özünle !

Aynaya baktığın göz, bakar sana gözünle !

Biz de ayna gibiyiz : birle, bir ! Çokla, çoğuz !

Borç vücûd ile varız ! HAK vücûd ile yokuz !

‘“Emâneti ehline teslim ediniz”’ HAK der !

Vücûda sâhip çıkan, HAKK’a ihânet eder !

Âdem’i sürgün eden, varlıkta ısrârıdır !

Vücûd ve mevcûd farkı, ALLAH’ın esrârıdır !

Mevcûd sınırlı ve çok ! Vücûd tek ! Ve sonsuzdur !

Su yukarıda buhar ! Ve aşağıda buzdur !

Hidrojen ve oksijen ötesine geçse su,

Yine onu hapseder mevcûd olmak ! Kalır su !

HAKEREN İNSÂN !

Özünü gördüğünde, gelirsin önce vecde !

Sonra ‘B, ÂLÎ !’ Deyip ona edersin secde !

Eksiktin tamamlandın ! ‘Hakeren insân’ oldun !

Gökte yitirdiğinle, yerde yeniden doldun !

Kimliğini saklı tut ! Dünyâ Firavun evi !

Havrada Mûsevî ol, Kilisede Îsevî !

Ama nerde ne olsan ! Mâbedin olsun ‘“FUAD !”’

Çünkü orada mevcûd ‘Yücelerden yüce ad !’

Uyanmadan RABB’imiz, gafletten uyanalım !

Rüyâsından çıkarak, ‘“Rengine boyanalım !”’

İçimizdeki Âdem, ‘“ALLAH’ın boyasıdır !”’

Ateş rengi bu boya ! Deriyi soyasıdır !

Nârdan değil nûrdandır ! Bu Âdem’in bedeni !

Kendi gibi nûr yapar, ona secde edeni !

Cennetten düşen Âdem canımızdır ! Rûh değil !

Nûr değil ! Ateştendir ! Söndürmek için eğil !

Rûh, ‘Sîna’daki ateş ! Ne kavurur ! Ne yakar !

Omur iliğimizde, cennet ırmağı akar !

‘“Şarkı Garbı olmayan ağaç”’, omuriliktir !

Üstü, ipofiz ! Mesîh ! Altı seks ! İkiliktir !

‘“İbrâhim’in taptığı, batmayan güneş budur !”’

Dokunduğu insânı, yapar Mesîh ! Ne onur !

‘“Koynuna soktuğunda, yandı Mûsâ’nın eli !”’

Elinden ışıldayan ateşe dedi ‘“Beli !”’

Ateşe giren demir, ateş rengi boyanır !

Kara yüzü ağarıp ! Işıl ışıl uyanır !

Ateşte her ne varsa, aynen demire geçer !

Ad ve vasıflarıyla, onu halîfe seçer !

Kızaramaz, ateşe secde etmeden demir !

‘“HAK dostu”’ İbrâhim’e,‘“Ateşe gir !”’ İlk emir !

Bu aleve girene denir artık ‘Alevî !’

Kor gibi kızıl başı, olur radyasyon evi !

‘“İBRÂHİM’in DÎNİNE GİR”’ der ALLAH, RESÛL’e !

MUHAMMED için bile ! İstisna yok usûle !

Bu kıbleye baş koydu ! Teslim olup İsmail !

Canından vazgeçince, HAK oldu onda fâil !

Nûh’un gemisidir bu ! Ona binen kurtulur !

Binmeyen hayvân kalıp, ömürler boyu ulur !

‘“Demir”’ canı yoğurdu Dâvud ! Bu öz ateşte !

Doğal yüze dönelim ! ‘“HANÎF DÎN”’ budur işte !

‘“Her şey yok olacaktır !”’ ‘“Ölmez o şeyin yüzü !”’

Mâdemki can da bir şey ! Ölümsüz onun yüzü !

‘“Doğmamış doğurmamış”’ ALLAH’ın yüzü budur !

‘Yüzü’ ‘ON DOKUZ’ eder ! EHLİBEYTTENDİR sudûr !

Senden sana giden bu, en kısa, en doğru yol !

‘“Sırat-ül-Müstakîmi”’ izle ! Gerçek Âdem ol !

Onu bekletmeyelim ! Oyalanıp burada !

Bizi bir terk ederse, mahvoluruz orada !

SON TUZAK !

Vicdânını susturup aklın verirse akıl !

Özünden koptun demek ! Şeytan gibi namaz kıl !

Aklına sor ! Işık ne ? ‘Karanlık olmayan’ der !

Her şeyi, bilmediği zıddıyla târif eder !

Bilmediğini bile, beyin bilmez ! Ne acı !

Âdem’in yaklaştığı yasak meyve ağacı !

Hep bencillikten yana olur insânın aklı !

En azılı katile dedirtir ‘sensin haklı !’

Rûha sorulmaz ışık, ‘karanlık nedir’ diye !

O ışığın kendisi ! Bize HAK’tan hediye !

İrâde Rûhtan gelir ! Beyinindir seçenek !

İblîs, emreden benlik, ona sen olma binek !

Azarsa, oruç tutup azalt onun yemini !

İslâm yap ! Taklit edip MUHAMMED-ÜL EMİNİ !

Canın merkezi beyin ! Çalışamaz o kansız !

İblîs kandaki demir ! Kurtulmamız imkânsız !

Gelse içinden gıybet veya övünmek sesi,

Zekeriya gibi sus ‘“Üç gün !”’ Sönsün hevesi !

Sekse o iter bizi, sen değil, o alır haz !

Omur ilik aktıkça, der ‘tekrâr et, bu çok az !’

Düşmüşüz bir tuzağa ! Sanırsın onu kendin !

Kötü teklif yapınca, namaz kıl ! Onu yendin !

Ayartamazsa seni, ayartır bir dostunu !

Onu senin başına sarar ! Soyar postunu !

Rüyâna her kılıkta girebilir ! O niçin ?

‘“Her sınama için o izin aldığı için !”’

‘Parola’yı sor ona ! Tetikte ol her zaman !

Bilir kişin vicdânın ! ‘“Gözü kaymaz hiçbir an !”’

Yerine getirilir özden gelen her kelâm !

Can teslim olduğunda, Rûh der ‘Âleykümselâm !’

HAKK’a yakınsın artık ! ‘“Boş değil hiçbir sözün !”’

‘“Ol”’ desen hemen olur ! Çünkü çevirmen özün !

Ten hapsindeki canın rüyâsını et tâbir !

Hak ettiği bedene sok ! ‘“Açılınca kabir !”’

Bulmadıkça can özü, bitmez kabir azabı !

Sokar her bir kalıba, seni HAKK’ın gazabı !

BESMELE, yâni RAHMÂN adına öz yargılar !

İnsân bu müthiş sırrı öldüğü an algılar !

B, Beytullah ! Öz kendin, nokta : “Hacer’ül-esved !”

ZÂT-I ÂLÎ yüzüne dedik, elestte ‘“Evet !”’

Hakkı yenilen ÂLÎ açıklamadı gaybı !

Fakir çalıştı biraz tamir etmeye kaybı !

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

10 MUHARREM 1966

ANKARA

ANA SAYFA